De masterclass wordt geleid door Nicole Recourt. Na een voorstelrondje gaan we aan de slag. We gaan schilderen. Ik heb al een behoorlijk beeld van wat ik wil maken. Heb zelfs een foto en vind een ‘ tweede kans schilderij’ dat eigenlijk mijn beeld al weergeeft. Voorzichtig zet ik mijn kwast op het doek en probeer iets toe te voegen aan dat wat al is. Maar de verf is dekkend en het beeld dat ik dacht gevonden te hebben verdween onder mijn verflaag. Ik speelde wat met mijn kwast, maakte bewegingen die kleuren achterlieten en zo verscheen een blauw/ rode achtergrond, iets geheel nieuws wat voorbij ging aan mijn voorstelling in mijn hoofd.
Door het blauw scheen de zon en met geel en oranje stipte ik het doorschijnende licht aan zodat er weer een nieuwe tekening op mijn schilderij ontstond. Even vroeg ik me nog af hoe het nu verder moest met het idee dat ik had…het was verdwenen en ik nam even een pauze om dat idee echt los te laten.
Na een korte wandeling in het bos durfde ik weer verder te gaan. Met rood dit keer. Er ontstonden vormen die op ogen leken en ik herhaalde die beweging waardoor ik eigenlijk weer vast kwam te zitten in een idee en een herhaling die veilig leek…ogen op het doek keken me aan…ze leken te zeggen: ‘ laat maar weer los, dit idee’.
Ik vermengde blauwe verf met veel wader en liet het van boven naar beneden langs mijn ogen naar beneden lopen over het doek. Het leken wel tranen die uit mijn ogen langs mijn wangen liepen en ik werd er verdrietig maar ook blij van. Het toeval voelde als loslaten. Ik zette mijn schilderij te drogen en maakte foto’s van mijn schaduw op het schilderij…en daar was alweer een nieuw beeld dat zich aan me opdrong. Mijn profiel op het schilderij. Dat zou ik wel even erop tekenen.
Maar ik bedacht me dat ik helemaal niet kan schilderen en dat ik ook helemaal niet meer iets wou bedenken en dat ik al die beelden die zich aan mij opdrongen eigenlijk wel eens niet een podium wou geven. Dat ik gewoon voor een keer eens niet de regie zou willen hebben maar het lot een plek wou geven. Datgene er laten zijn wat er is, datgene wat op mijn pad komt omarmen, dat wat er is er laten zijn……
Als een grand finale kneep ik een fles met mintgroene verf leeg over mijn schilderij…..
Thuis gekomen hang ik het schilderij vol trots op een lege plek op mijn muur. Het groen past geweldig bij de kleur op de achtergrond….dat dan weer wel denk ik….en ik lach om mezelf…toch een beetje regie 
“Een dag ‘levenskunst’ in de Meewerktuin is een dag gezien worden door Nicole Recourt.
Vanuit haar kennis, creatieve geest maar vooral vanuit haar levenservaring weet Nicole in te zoomen op datgene wat jij nodig hebt.
Nicole observeert jou alsof je een van haar eigen schilderijen bent. Ze kiest een doek wat al beschilderd is maar laat zich niet beïnvloeden door een oordeel over wat er al is. Ze pakt haar kwast en onderzoekt, vanuit haar hart, naar datgene wat er op dat moment met jou gebeurt.
ze vraagt zich af wat jij nodig hebt en geeft je de ruimte om jezelf die vraag te stellen en te beantwoorden. Dan gaat ze, al schilderend, laagje voor laagje samen met jou het proces aan van gedachten, emoties en uiteindelijke keuzes die je maakt. Bij elke keuze vraagt ze jou om even van een afstand naar die keuze te kijken, alsof ze zelf ook afstand neemt van elke streek die ze op haar doek heeft gezet.
Vastzittende gedachten en automatische mechanismen doorziet ze feilloos en ze weet op dat moment ook jou dat inzicht te geven waarop je zomaar een klodder op je schilderij kan zetten dat je eigenlijk helemaal niet bedacht had. Samen kijkt ze met je naar de kleuren, symbolen of beelden die opdoemen. Deze kun je inkleuren of juist overschilderen. Alles mag en alles is goed.
Een masterclass met Nicole is als een avontuur met een prachtige verbeelding van jou leven(s)kunst op dit moment als resultaat.”
Elvira Jungslager
Recente reacties